Tulipanom mówię, NIE. Monolog do Dnia Kobiet.

   Zbliża się wielkimi krokami Dzień Kobiet. Jak co roku Panowie będą biegać koło swoich dam serca, z wielkimi bukietami. Każdy będzie chciał umilić ten dzień wszystkim znajomym Paniom, w pracy i w domu. Kwiaciarnie będą oblegane i wypełnione kwiatami, tylko jakimi, no właśnie TULIPANAMI.

   Pytam się dlaczego akurat tulipan jest tym kwiatem, który najczęściej wręcza się z okazji dnia kobiet? Nienawidzę tych kwiatów. Może ktoś je lubi, może uwielbia, ja jednak nie.
Corocznie powtarzam, że wolę same tylko życzenia, jeśli miały by być opatrzone tulipanem. Rok w rok ta sama śpiewka. Kończę jednak jak zwykle, z wazonami wypełnionymi kwiatami w 90% tulipanami. Oczywiście mówię smutne, dziękuje i upycham kolejnego tulipana do wazonu. Później patrzę, jak przez kilka dni opuszczają one, smutnie główki, żałośnie kończąc swój żywot. Mimo tego że jestem kobietą, to nie specjalnie przepadam za ciętymi kwiatami, no chyba że to stokrotki wyzbierane z trawnika przed blokiem, przez mojego syna (on jest uprzywilejowany, od niego cieszą nawet bukiety gałęzi). Smutno mi jakoś jak patrzę na te kwiatki, umierające pod moim dachem, mimo dostatku wody. Wolała bym zamiennik w postaci nadmiaru endorfin, długi i ciemny. Tak drodzy czytelnicy wolała bym czekoladę, słodką, pełną kalorii (nigdy nie bywam na diecie). Kiedyś ponoć Panowie obdarowywali kobiety rajstopami, bo był to deficytowy produkt. Wcale to nie takie złe by było, gdyby zamienić te wszystkie, smutne tulipany z moich wazonów na rajstopy i pończochy, zapas bym miała na cały rok.

   Tak, więc jak rok w rok, przypominam NIENAWIDZĘ TULIPANÓW. Może jakiś delikwent, który wybiera się do mnie z życzeniami to przeczyta i raz jeden się dostosuje. Bo w tym roku już chyba nie powiem dziękuje. W tym roku tulipany i ich darczyńcy będą wylatywać przez okno, zaznaczam mieszkam na 6 piętrze.