Samowystarczalność. Kobiety i ich popieprzona mentalność.

   Współczesna kobieta... Taka piękna, taka niezależna, zaradna, taka samowystarczalna że aż straszna. 

"Pamiętaj żebyś nigdy nie musiała być zależna od kogoś."

I ona to pamięta, tylko dokąd to prowadzi tak naprawdę. Do niezależności na pewno tylko czy ta niezależność da jej spełnienie, czy dzięki temu poczuje się prawdziwą kobietą. Może wręcz przeciwnie da jej to pustkę w jakiejś swerze.

Jesteśmy samowystarczalne do bólu. Gdybyśmy miały penisy i potrafiły same się zapłodnić faceci zostali by unicestwieni. Od dłuższego czasu panuje kanon na bycie lepszą od faceta w każdej dziedzinie. Rywalizujemy z nimi, chcąc ciągle im udowodnić że nie są nam potrzebni. Bo nie są... Bo same zarabiamy, dokonujemy drobnych napraw w domu (a jak z czymś nie możemy sobie poradzić to dzwonimy po fachowca, bo nas stać), same zaspokajamy swoje potrzeby i jesteśmy dumne kiedy mówimy "sama ze wszystkim sobie radzę, więc po co mi facet." 

Później kładziemy się w pustym łóżku i ta duma gdzieś ulatuje. Co mi po tym że sama uszczelniłam kran i skręciłam szafkę, kiedy wolała bym patrzeć jak On to robi od czasu do czasu spoglądając na mnie. Sama zarabiam i sama za siebie płacę i nikt mi nigdy nie powie że jestem z nim dla kasy. Tylko czy nie tęsknisz, naprawdę nie tęsknisz za tym że ktoś otwiera przed tobą drzwi w restauracji i płaci za kolacje. Czy nie czujesz tęsknoty za poczuciem bezpieczeństwa które daje ci mężczyzna? Czy we współczesnym świecie okazanie słabości jest nie do przyjęcia? Czy tęsknota za bycie przez chwile bezbronną to zbrodnia? I choćby rozdzierało nas od środka to brniemy w tą popieprzoną mentalność, samowystarczalność. Bo nie będziemy kurami domowymi, nikt nam nie będzie mówił co mamy robić. I brawo, chwała nam za to. 

Mam tylko poczucie że gdzieś się w tym wszystkim pogubiliśmy. Zatraciliśmy się w dążeniu do bycia we wszystkim NAJ. Wszystko zrobimy sami i nawet nie drgnie nam przy tym powieka. Nie potrafimy prosić o pomoc, a związki budujemy na stwierdzeniu że "każde z nas ma swoje pasje i swoje życie." Tylko gdzie więź, gdzie te światy niby się przeplatają. Będąc w związku nadal walczymy, które z nas jest lepsze i nadal staramy się udowodnić że jedno drugiego nie potrzebuje bo samo świetnie sobie radzi. I te związki zmierzają do upadku zanim dobrze się rozpoczną. Bo jedna ze stron w końcu poczuje się tą słabą, niepotrzebną i nie wytrzyma tempa tej gonitwy. 

Sama nie wiem czy to kwestia wychowania, strachu czy głupoty. Teraz żyjemy obok siebie, nie umiemy mówić "jesteś mi potrzebny". Związki to ring. Nieustanna walka o bycie lepszym od partnera o to by wnieść do związku więcej. Tylko gdy kobieta pokazuje że jest samowystarczalna, facet przestaje się starać. Już nie biegnie ratować nas przed pająkiem bo wie że sama ochoczo rozpłaszczysz go butem, nie dokręca śrubek bo wie że jak coś ci nie pasuje to sama to naprawisz, w końcu jesteś taka doskonała i tak świetnie sobie ze wszystkim radzisz. Przestaje cię przytulać i nie ociera już twoich łez, bo ty już nie okazujesz już słabości, jesteś najsilniejsza. Wierz mi on końcu poczuje się że mieszka z kumplem nie z seksowną kobietą. I tak będzie cię postrzegał. Więc stajesz się kumplem, facetem z cyckami który chętnie wygina się w łuk w łóżku i nie trzeba się nim opiekować, jesteś spełnieniem marzeń. Tylko jak ty się z tym czujesz? Nadal czujesz się taka silna?